Date: September 7th 07:38 pm
Ik ben woorden verloren, al jaren op zoek maar ze vinden is een vak apart. De ritmes zijn verstoord en dragen niet langer de harmonie. Alle clichés van me afgeworpen, zittend temidden van het grote niets, constateer ik hoe naakt ik ben zonder dat alles, dat er niets overblijft. De teleurstelling is oeverloos. En ook, wie ben ik dan? Hoe kan het dat ik het nog steeds niet begrijp? En daarom is het weer zoeken naar woorden. Op zoek naar een mal waarin ik mezelf kan voegen, zodat het voelt dat het past. Vanwége het gevoel dat het past, dat het klopt, dat er geen twijfel bestaat. Zo trekt de wereld aan me voorbij als een wervelwind waarvan ik me in het oog bevind, waar het stil is. Zo is alles in constante motie, behalve ik.
Leave a Reply